Aankomst Shanghai
Door: Bas Reedijk
Blijf op de hoogte en volg Bas
18 Maart 2014 | China, Sjanghai
Het is inmiddels alweer twee weken geleden sinds ik mijn ouders en broertjes op Schiphol heb achtergelaten om voor 10 maanden naar Shanghai te vertrekken. Onder streng toezicht van de marechaussee stapte ik nog zelfverzekerd door de douane om daarna meteen te beseffen dat ik nu volledig op mezelf was aangewezen. Geen moeder die je nog dwingt je verse jus d’orange op te drinken omdat je zo snel uitdroogt in het vliegtuig. Geen vader die nog even helpt met die vervelende koffers. Geen broertjes die het hebben over neerstortende vliegtuigen. Alleen ik, mijn spullen en een afspraak bij ene mevrouw Yu van de Shanghai University of International Business and Economics waar ik mij de volgende dag om 2 uur moest melden.
De vlucht zelf verliep prima. Ik kwam naast een Chinese zakenman te zitten die verrassend gezellig was, ondanks het feit dat hij al 12 uur van Lima naar Amsterdam had gevlogen, vervolgens 7 uur op Schiphol had zitten wachten, nog 11 uur naar China moest vliegen, vervolgens nog moest overstappen op Pudong Airport om weer naar midden China te vliegen. Ikzelf had al moeite met 40 minuten wachten bij terminal 8. Toen ik hem vertelde dat ik al een beetje Mandarijn kon werd er meteen een kinderpagina in een Chinese krant opengeslagen en moest ik hem een verhaaltje voorlezen over een tijger die buikpijn had. Godzijdank stond er pinyin (westerse letters) boven de karakters waardoor ik niet al te veel voor paal stond. De Nederlanders om ons heen waren onder de indruk. De Chinezen….heel wat minder. Vooral het gezicht van het oudere dametje rechts voor me staat me nog bij. Deze vertrok bij ieder fout uitgesproken woordje en zij had tranen in haar ogen toen zij haar oordopjes in deed, dankbaar voor het feit dat het entertainment systeem aanging en niet meer hoefde aan te horen hoe die laowai (buitenlander) haar taal verkrachtte. Over de rest van de vlucht wil ik niet al te veel kwijt, behalve dan dat 12 years a slave de Oscar voor beste film niet verdiend, dat is uiteraard The Wolf of Wall Street.
Eenmaal aangekomen in Shanghai kon de douane niks verzinnen om mij terug te sturen, de drugshond liep pal langs mijn koffers en daarom stond niets mij meer in de weg om het gekkenhuis de wonderschone metropool die Shanghai heet te betreden. Bij de exit stond Vincent te wachten, en het was fijn om een bekend gezicht te zien zo ver van huis. Buiten het vliegveld hebben wij een taxi aangehouden die wel wist waar Gubei Road 620 was. Op de achterbank schalde muziek van André Rieu uit een klein schermpje en wij gingen vol verwachting zitten. Na een tijdje op snelwegen te hebben gezeten en langs rijen identieke flatgebouwen te zijn gekomen kregen wij op een gegeven moment een fraai uitzicht op het centrum van Shanghai. Uiteraard ging onze taxi totaal de andere kant op om ons naar een compleet ander district te brengen. De fraai glimmende gebouwen zouden we later pas weer tegenkomen.
Het eerste herkenningspuntje was een straatbord met hierop Gubei Road (bijna alle borden met Chinese karakters hebben een pinyin-vertaling of een Engelse vertaling). Vincent en ik waren er echter nog niet, want Gubei Road is zo’n 4 kilometer met om de paar honderd meter een druk kruispunt. Gelukkig golden er voor onze chauffeur andere verkeersregels, want de tweebaansweg veranderde vaak speciaal voor hem in een driebaansweg waardoor hij auto’s kon inhalen. Waarom de tegemoetkomende auto’s dan begonnen te toeteren weet ik ook niet. Misschien is een doorgetrokken streep toch hetzelfde in China. Eenmaal aangekomen bij de campus hadden wij mevrouw Yu vrij snel gevonden. Vervelend was wel dat zij vier hoog zit in een gebouw zonder liften. Aangezien Vincent en ik vrij paranoïde zijn en onze koffers bij ons wilden houden, was het flink sjouwen geblazen in het trappenhuis. Mevrouw Yu vertelde ons tijdens de introductie voor dat de lessen pas op 17 maart zou beginnen. Dit betekende dus dat wij aardig wat tijd hadden om Shanghai te gaan verkennen………….
De vlucht zelf verliep prima. Ik kwam naast een Chinese zakenman te zitten die verrassend gezellig was, ondanks het feit dat hij al 12 uur van Lima naar Amsterdam had gevlogen, vervolgens 7 uur op Schiphol had zitten wachten, nog 11 uur naar China moest vliegen, vervolgens nog moest overstappen op Pudong Airport om weer naar midden China te vliegen. Ikzelf had al moeite met 40 minuten wachten bij terminal 8. Toen ik hem vertelde dat ik al een beetje Mandarijn kon werd er meteen een kinderpagina in een Chinese krant opengeslagen en moest ik hem een verhaaltje voorlezen over een tijger die buikpijn had. Godzijdank stond er pinyin (westerse letters) boven de karakters waardoor ik niet al te veel voor paal stond. De Nederlanders om ons heen waren onder de indruk. De Chinezen….heel wat minder. Vooral het gezicht van het oudere dametje rechts voor me staat me nog bij. Deze vertrok bij ieder fout uitgesproken woordje en zij had tranen in haar ogen toen zij haar oordopjes in deed, dankbaar voor het feit dat het entertainment systeem aanging en niet meer hoefde aan te horen hoe die laowai (buitenlander) haar taal verkrachtte. Over de rest van de vlucht wil ik niet al te veel kwijt, behalve dan dat 12 years a slave de Oscar voor beste film niet verdiend, dat is uiteraard The Wolf of Wall Street.
Eenmaal aangekomen in Shanghai kon de douane niks verzinnen om mij terug te sturen, de drugshond liep pal langs mijn koffers en daarom stond niets mij meer in de weg om het gekkenhuis de wonderschone metropool die Shanghai heet te betreden. Bij de exit stond Vincent te wachten, en het was fijn om een bekend gezicht te zien zo ver van huis. Buiten het vliegveld hebben wij een taxi aangehouden die wel wist waar Gubei Road 620 was. Op de achterbank schalde muziek van André Rieu uit een klein schermpje en wij gingen vol verwachting zitten. Na een tijdje op snelwegen te hebben gezeten en langs rijen identieke flatgebouwen te zijn gekomen kregen wij op een gegeven moment een fraai uitzicht op het centrum van Shanghai. Uiteraard ging onze taxi totaal de andere kant op om ons naar een compleet ander district te brengen. De fraai glimmende gebouwen zouden we later pas weer tegenkomen.
Het eerste herkenningspuntje was een straatbord met hierop Gubei Road (bijna alle borden met Chinese karakters hebben een pinyin-vertaling of een Engelse vertaling). Vincent en ik waren er echter nog niet, want Gubei Road is zo’n 4 kilometer met om de paar honderd meter een druk kruispunt. Gelukkig golden er voor onze chauffeur andere verkeersregels, want de tweebaansweg veranderde vaak speciaal voor hem in een driebaansweg waardoor hij auto’s kon inhalen. Waarom de tegemoetkomende auto’s dan begonnen te toeteren weet ik ook niet. Misschien is een doorgetrokken streep toch hetzelfde in China. Eenmaal aangekomen bij de campus hadden wij mevrouw Yu vrij snel gevonden. Vervelend was wel dat zij vier hoog zit in een gebouw zonder liften. Aangezien Vincent en ik vrij paranoïde zijn en onze koffers bij ons wilden houden, was het flink sjouwen geblazen in het trappenhuis. Mevrouw Yu vertelde ons tijdens de introductie voor dat de lessen pas op 17 maart zou beginnen. Dit betekende dus dat wij aardig wat tijd hadden om Shanghai te gaan verkennen………….
-
18 Maart 2014 - 16:31
Maris:
haha er is wel een lift bij het kantoortje van mevrouw Yu, je moet even naar achteren lopen.
Have Fun! -
18 Maart 2014 - 18:40
Daniel Verschoor:
Klinkt goed bas! Veel plezier daar! :) -
18 Maart 2014 - 18:59
Ellen Gordijn:
Leuk zo'n verhaal via facebook, er komen er vast nog meer, kijk ernaar uit heel veel succes in de grote stad en veel plezier, groetjes -
18 Maart 2014 - 19:22
Ger:
Hartstikke leuk, je verslag en zo herkenbaar, die tweebaansweg die zo maar kan veranderen in een driebaansweg!!! Je zit met samengeknepen billen in die taxi, maar op de een of andere manier komt het altijd goed?? Ik ben heel benieuwd naar je volgende verslag en ik ben ook jaloers op je!!! Over een maand of 3 zitten we redelijk in de buurt bij je, Tiny, Ria en ik gaan onze vriend Paul bezoeken die sinds een paar maanden in Phuket, Thailand woont … :-) Dikke X van ons!! -
19 Maart 2014 - 10:54
Ria:
hoi lieverd ,wat hartstikke leuk om zo wat van je te horen
heel veel succes en een hele dikke kus van mij xxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
